மிரல் திரைப்படச் சுருக்கம்: கடந்த காலத்தையும் அதிர்ச்சியையும் கொண்ட ஒரு குடும்பம், வீட்டிற்குச் செல்லும் வழியில் தொடர்ச்சியான விசித்திரமான நிகழ்வுகளை எதிர்கொள்கிறது. அவர்களால் வாழ முடியுமா? இதற்கெல்லாம் பின்னால் உண்மையில் என்ன இருக்கிறது?
மிரல் மூவி விமர்சனம்: ஹாலிவுட்டில் ஸ்லாஷர் வகைகள் மிகவும் பிரபலமாக இருந்தாலும், இங்குள்ள திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்கள் அதை முழுமையாக ஆராயவில்லை, ஏனெனில் நாடகம் இங்கு முதன்மையானது. மேலும், இந்த திகில் துணை வகையின் மிகப்பெரிய பலம் அதன் தொழில்நுட்பம் மற்றும் சில லாஜிக்கல் ஜம்ப்ஸ் அக்கறை. இயக்குனர் எம் சக்திவேலின் மிரல் இந்த வரிகளை பின்பற்ற மிகவும் கடினமாக முயற்சிக்கிறது ஆனால் அதன் உலகிற்கு நம்மை திறம்பட இழுக்கும் மந்திரம் இல்லை. சில தீவிரமான காட்சிகள் மற்றும் ஜம்ப்ஸ்கேர்கள் இருந்தபோதிலும், மிரால் அதைத் தனித்து நிற்க வைக்கும் ஒன்றைத் தவறவிட்டார்.
அமானுஷயமான விஷயங்கள் தன்னை துரத்துவதாக எண்ணி மனரீதியாக அவர் கடுமையாக பாதிக்கப்பட, இதற்கான தீர்வை நோக்கி ஓடுகிறார் பரத்.குலதெய்வ கோயிலுக்குச் சென்று வழிப்பட்டால் துர்ஷ்டசக்தி தூரம் ஓடிவிடும் என்றெண்ணி மாமானாரான கே.எஸ்.ரவிக்குமாரின் ஊருக்கு குடும்பத்துடன் செல்லும் பரத் வாழ்க்கையில் விடாது கருப்பாக சோகம் தொடர, இதற்கெல்லாம் என்ன காரணம் என்பதை எதிர்பார்க்காத திருப்பத்துடன் சொல்லும் படம்தான் ‘மிரள்’.
இயக்குநர் சக்திவேல் ‘மிரள்’ வழி பார்வையாளர்களை மிரட்டிவிட எத்தனித்து அதில் படத்தின் முதல்பாதியின் சில இடங்களில் வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறார். முதல் பாதி முழுவதும் ஏன் நடக்கிறது? யார் இப்படி செய்வது? – இப்படி பல கேள்விகள் ஒருபுறம் துரத்திக்கொண்டிருக்க, திடீரென நடக்கும் சம்பவங்களும், காட்சிகளும் சீட்டியிலிருந்து நம்ம ஜெர்க் ஆக வைக்கின்றன. அந்த வகையில் படத்தின் முதல் பாதி விறுவிறுப்பையும் சுவாரஸ்யத்தையும் தன்னுள் தக்கவைத்து ஒரு ஹாரர் படத்துக்கு பக்காவாக பொருந்துகிறது.
குறிப்பாக, க்ளிஷேவான காதல் காட்சிகள், அதற்கான பாடல்கள் என்றில்லாமல், முதல் காட்சியிலேயே பார்வையாளர்களை கதைக்குள் இழுத்துச் சென்றுவிடுகிறார் இயக்குநர். ஆனால், இழுத்துச்சென்ற பார்வையாளர்களை தக்கவைக்க விடாப்பிடியாக அவர் போராடியிருப்பது சற்று சோதனை.
காரணம், படம் இரண்டாம் பாதியில் நுழையும்போது கரும்பாக இனிக்க, சிறிது நேரத்தில் தெகட்டிவிடுகிறது. ‘எவ்வளவு நேரத்துக்கு தான் சஸ்பென்ஸ் வைச்சிருப்பீங்க’ என்ற கேள்வி எழ, அந்த சஸ்பென்ஸ் உடைபடும் நேரத்தில் கூடவே பார்வையாளர்களின் கணிப்பும், எதிர்பார்ப்பும் உடைந்துவிடுகிறது. இத்தனை பிரச்சினைக்குமாக சொல்லப்பட்ட காரணம் அத்தனை கன்வைன்ஸிங் ஆக இல்லாததும், தூண்டப்பட்ட ஆர்வத்துக்கான தீனியின் போதாமையும் ஏமாற்றத்தை கொடுக்கின்றன.
படம் முடிந்ததும் முதல் பாதியின் காட்சிகளை யோசித்துப் பார்த்தால், ‘இதெல்லாம் இந்தக் கதைக்கு எதுக்கு?’ என்ற கேள்வி எழாமல் இல்லை. தேவையான திணிப்புகளாகவே அவை எஞ்சி நிற்கின்றன. கூடவே, படத்தின் நீளத்தைக் கூட்டவும், பார்வையாளர்களுக்கு பயத்தை விதைக்கவுமே அவை பயன்படுத்தியிருப்பது திரைக்கதையின் பலவீனம். இறுதியில் லாஜிக் ஓட்டைகளை அடைக்க படக்குழு போராடியிருப்பது பரிதாபம். அதைத் தாண்டியும் ஓட்டைகள் வெளிச்சத்தில் பிரகாசிக்கின்றன.
திரைக்குள்ளிருக்கும் பதைபதைப்பை பார்வையாளர்களுக்கு கடத்துவதில் எஸ்.என்.பிரசாத்தின் இசை பெரும் பங்கு வகிக்கிறது. சுரேஷ்பாலாவின் ஒளிப்பதிவில் இருள் காட்சிகளில் ரம்மியம் தோற்றிக்கொள்கிறது. தொழில்நுட்ப ரீதியாக படம் பெரிய அளவில் பிரச்சினையை எதிர்கொள்ளவில்லை. க்ளோசப் ஷாட்களில் வாணி போஜனின் பயம் கலந்த நடிப்பும், முகத்தில் படரும் பதற்றமும் கதாபாத்திரத்திற்கான நியாயத்தை சேர்க்கின்றன. தலையில் அடித்துக்கொண்டு அழும் காட்சியில் நடிப்பில் ஓவர் டோஸ் ஆகிவிட்ட உணர்வு. இரண்டாம் பாதியில் ஒற்றை ஆளாக அங்கும் இங்கும் ஓடுவது, இயலாமையில் அழுது தவிப்பது என பரத்தின் நடிப்பு மொத்த படத்துக்குமான பலம். ராஜ்குமாருக்கு படத்தில் வெயிட்டான ரோல். கே.எஸ்.ரவிக்குமார் கிராமத்து மாமானாராக கவனம் ஈர்க்கிறார்.
ஒட்டுமொத்தமாக விறுவிறுப்பையும் பதற்றத்தையும் பார்வையாளர்களுக்கு கடத்த வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்தில் மையக்கதையில் தடுமாறியிருப்பது படத்துக்கான முழுமையிலிருந்து விடுபட்டு நிற்கிறது. காட்சிகளின் மிரட்டல் ஓரளவுக்கு என்றாலும் முழுமையை தருவது பலமான மையக்கரு தானே?!வெளிப்படுத்துதல் உறுதியானதாகவோ அல்லது பாராட்டத்தக்கதாகவோ இருந்திருந்தால் இது அதன் எதிர்பார்ப்புகளுக்கு ஏற்ப வாழ்ந்திருக்கும்.
மேலும், இயக்க நேரத்தை மேம்படுத்துவதற்காக மட்டுமே யோசனை பல்வேறு இடங்களில் நீட்டிக்கப்பட்டது போல் தோன்றியது. சில கதாப்பாத்திரங்களின் டயலாக் டெலிவரி சற்று நம்பத்தகாததாக இருந்தது, மேலும் இந்த அம்சங்கள் படத்துடன் முழுமையாக இணைவதைத் தடுக்கின்றன. பரத் மற்றும் வாணி போஜனின் நடிப்பு நன்றாக இருக்கிறது, உண்மையில் அது மட்டுமே படத்தின் மீட்பர். வாணி போஜனின் அப்பாவாக வரும் கே.எஸ்.ரவிக்குமார், அப்போதும் அங்கேயும் நம்மை ஈர்க்க வைக்கிறார்.
மிரல் தொழில்நுட்ப ரீதியாக மிகவும் நன்றாக இல்லை, ஆனால் குறைந்த அளவிற்கு தேவையானதை வழங்குகிறது. ஒட்டுமொத்தமாக, மிரல் நம்மை சில பகுதிகளாக பயமுறுத்துகிறது, ஆனால் அச்சுறுத்தவில்லை அல்லது எங்கள் இருக்கைகளின் விளிம்பில் வைத்திருக்கிறது.